Τα πάντα; Είσαι σίγουρος; Είναι δυνατόν; Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Δηλαδή, είναι σαν να ρωτάς τι τρως; Και για να το ξεκαθαρίσω, εγώ είμαι ένας από αυτούς που όντως τρώνε τα πάντα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή που δεν μπορώ να φάω είναι το ροκφόρ. Το σιχαίνομαι και το αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι. Από κει και πέρα, αυτό που απεχθάνομαι σαν φαί (αλλά μπορώ να το φάω) είναι το βραστό λάχανο. Αλλά από την άλλη πλευρά, φαντάζομαι ότι όταν κάποιος σε ρωτάει για το τι τρώς, θέλει να μάθει για τα αγαπημένα σου φαγητά και όχι για ποια σιχαίνεσαι. Για μένα λοιπόν, τα αγαπημένα μου φαγητά είναι οι πατάτες τηγανητές (τι πρωτότυπο!), το παστίτσιο, τα μακαρόνια, οι σαρμάδες(!), και τα τορτελίνια καρμπονάρα. Και άλλα πολλά για να πω την αλήθεια, που δεν μου έρχονται αυτήν την στιγμή. Πάντως, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, αν κάποιος με ρωτήσει τι φαγητά τρώω, η ερώτηση αυτομάτως μετατρέπεται σε τι φαγητά ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ. Έτσι λοιπόν και με την μουσική. Όταν κάποιος ρωτάει τι μουσική ακούς, προφανώς δεν θέλει να μάθει τι μουσική ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ, αλλά τι μουσική σου ΑΡΕΣΕΙ! Η απάντηση "τα πάντα" δεν έχει νόημα, είναι απλά ηλίθια και δείχνει ότι δεν ξέρεις τίποτα γύρω από την μουσική. Και εγώ μπορώ να ακούσω 2000 είδη μουσικής, αλλά δεν απαντάω "τα πάντα". Λέω τα αγαπημένα μου είδη και τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και αναφέρω μερικά άλλα συγκροτήματα διαφορετικού είδους για να δείξω ότι δεν "κολλάω" με ένα είδος μουσικής. Αλλά η απάντηση "τα πάντα" συνεχίζει και θα είναι για πάντα η πιο ηλίθια απάντηση όλων των εποχών. Είναι σαν να σε ρωτάνε μετά από ένα λουκούλιο γεύμα, τι θα ήθελες για επιδόρπιο και να απαντάς "οτιδήποτε". Ε, δεν είναι έτσι ρε αδερφέ Το ίδιο θα σου καθότανε, ένα μπισκοτάκι, ένας χαλβάς σιμιγδαλένιος, ένα cheesecake, ένα καζάν ντιπί ή ένα αχλάδι; Ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του και η απάντηση "οτιδήποτε" στην συγκεκριμένη περίπτωση, έχει μόνο εξήγηση στην περίπτωση που θέλουμε να φανούμε ευγενικοί. Αλλά αν ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, τι νόημα έχει η τυπική απάντηση "τα πάντα" προς τον συνομιλητή μας; Καμία απολύτως! Δεν έχουμε καμία υποχρέωση προς αυτόν, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να απαντήσουμε ειλικρινώς σε μία ερώτηση. Εκτός και αν φοβόμαστε από την απάντηση που θα δώσουμε, μήπως και μας κακοχαρακτηρίσουν. Και γιατί; Αν φτάσουμε και σε αυτό το σημείο, τότε πιστεύω ότι είναι η ώρα να ευχηθούμε στην παρέα και πολύ απλά να αποχωρήσουμε από το τραπέζι. Η μουσική δεν είναι ντροπή. Προσωπικά πιστεύω πως, η μουσική δείχνει ένα πολύ μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μας. Γι' αυτό και δεν ντρέπομαι να πως ότι γουστάρω τους System of a down αλλά εκτιμώ αφάνταστα και τον Chris de Burgh. Η απάντηση "ακούω τα πάντα" είναι αυτή που με χτυπάει στα νεύρα. Αυτό μου δείχνει ότι ο συνομιλητής μου απλά δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία της μουσικής. Ή ακόμα χειρότερα, ντρέπεται γι' αυτά που ακούει! Στα μοναδικά άτομα που θα δεχόμουν αυτήν την απάντηση, είναι οι 2 αξιαγάπητες ανηψιές μου που μόλις γιόρτασαν τα 2α γενέθλιά τους! Γι' αυτές είναι τελείως λογικό να ακούνε "τα πάντα", μόνο που δεν έχουν ακόμα την λογική για να απαντήσουν σε μία ανάλογη ερώτηση ;-)
Γι' αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν τι μουσική ακούτε, σκεφτείτε ότι ΔΕΝ είναι λογικό να ακούτε τα πάντα. Απλά απαντήστε για το τι ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ. Είναι τόσο απλό...
( Ένα σύντομο post για τους φίλους που δεν είχαν κουράγιο να διαβάσουν το προηγούμενο βαρβάτο και διαμαρτυρήθηκαν ;-) )
