Ο Ελληνάρας...

Επιστροφή στο μπλονγκ μετά από αρκετούς μήνες. Έτσι είναι, τι να κάνουμε, ο δημιουργικός οίστρος δεν έχει χρονοδιάγραμμα (έλα, ξεκαβάλλα :-) ).
Είναι κοινά αποδεκτή αλήθεια ότι σαν τον Ελληνάρα, δεν έχει. Με Ε κεφαλαίο! Και να είστε σίγουροι, δεν είμαστε Έλληνες αλλά Ελληνάρες. Ξέρετε μωρέ, αυτός που ξέρει πως δουλεύουν τα πράγματα γύρω του, που έχει μία άποψη για όλα και για όσα δεν έχει άποψη, απλά δεν χρειάζεται, γιατί είναι ανάξια λόγου. Αυτός που κάνει τα πάντα με τον δικό του τρόπο, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους, και αν τύχει να του την "πουν" για κάτι, έχει την απάντηση έτοιμη στα χείλη του, σαν να γεννήθηκε έτοιμος για να απαντάει στους πάντες. Και καταλήγει με εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη, σκεπτόμενος "Όχι, θα μου την έβγαινε από πάνω ο άχρηστος, που την ώρα που η Ελλάδα γεννούσε την Δημοκρατία, αυτός σκαρφάλωνε στα δέντρα για να φάει κανα φρούτο για να μην πεθάνει"! Έτσι λοιπόν διαδραματίζεται η επόμενη μικρή μας, καθόλα πραγματική ιστορία, από το τελευταίο μου ταξίδι στην, εκτός πλανήτη για τα δεδομένα της Ελλάδας, Ολλανδία.
Στις περιπέτειες στην πόλη του Άμστερνταμ, δεν θα αναφερθώ. Είναι γνωστό άλλωστε πως, όμοια με την ρήση που ισχύει για το Las Vegas, "ότι συμβαίνει στο Άμστερνταμ, μένει στο Άμστερνταμ" ;-) Η μικρή μας ιστορία διαδραματίζεται στην τελευταία πτήση του γράφοντος από την πόλη της Ζυρίχης προς την Θεσσαλονίκη. Μέχρι εκείνη την στιγμή, η μόνη συναναστροφή με Έλληνες περιοριζόταν στην μικρή παρέα των 5 που γυρνούσαν στο Άμστερνταμ, διατυμπανίζοντας παντού με την φωνασκία τους ότι κάθε άλλο παρά Ολλανδοί ήταν. Ε, πως να το κάνουμε, Ολλανδοί δεν είμαστε αλλά ούτε και Ευρωπαίοι και χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε, το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία. Στην πτήση μας λοιπόν.
Μπαίνω που λέτε στο αεροπλάνο και μετά από πολύ καιρό (1 εβδομάδα στο εξωτερικό μπορεί να φανεί σαν 1 χρόνος!) νιώθω ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που μπορώ να συνεννοηθώ πέρα από την παρέα μου. Πτήση για Θεσσαλονίκη ήταν, τουλάχιστον το μισό αεροπλάνο ήταν γεμάτο με Έλληνες. Ακόμα και οι αεροσυνοδοί, απευθυνόντουσαν σε όσους έκριναν με την πρώτη ματιά ως Έλληνες, σε άπταιστα Ελβετο-Ελληνικά με την φράση "Kalispera"! Τώρα, το γιατί εγώ τους απάντησα με την φράση "Hello", τι να σας πω, ακόμα το ψάχνω...
Μικρή παρένθεση στην ιστορία μας, απολαμβάνω αφάνταστα το πως μερικοί άνθρωποι, σε ρόλους πωλητή συνήθως, προσπαθούν να καταλάβουν την εθνικότητα του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί τους, κρίνοντας μέσα σ'αυτά τα ελάχιστα millisecond που έχουν, βάσει ένδυσης, εμφάνισης και στησίματος. Στην Τουρκία συνήθως με περνάνε για (νεο)Τουρκο και μου μιλάνε Τουρκικά, όπου ένα απλό hayir είναι αρκετό για να σε αφήσουν ήσυχο. Στην Formula 1, όντας ντυμένος στα Φινλανδικά χρώματα, ελέω συμπαθειας προς τον Kimi Raikkonen (δεν θέλω σχόλια), έκανα φιλίες με τους Φινλανδούς, με αποκορύφωμα την έκφραση απορίας τους όταν στα Φινλανδικά που μου ξεστόμιζαν, τους απαντούσα στα Αγγλικά! Μα καλά, είναι δυνατόν να με μπερδεύουν με Φινλανδό;;; Τι να πεις... Αλλά το μεγαλύτερο μπέρδεμα για όλους εμφανίζεται όταν φοράω εκείνο το T-shirt που πήρα από το Μόναχο, το οποίο γράφει "Prost". Εκεί να δεις να ξεπετάγεται το γερμανικό από παντού, που να ήξερα τι πέραση θα είχε αυτό το μπλουζάκι όταν το αγόραζα :-) Αρκετά όμως με την μικρή αυτή παρένθεση...
Kalispera που λέτε η αεροσυνοδός, hello εγώ, και καταλήγουμε με την αεροσυνοδό να αναρωτιέται τι σκατά εθνικότητας είμαι και εγώ να αναρωτιέμαι γιατί δεν απαντάω στην μητρική μου γλώσσα! Κουλουβάχατα ψηλέ σε λέω. Τέλοσπάντων, προχωράω προς την θέση μου, 12F αν θυμάμαι καλά. Άλλη μια μικρή παρένθεση-φλασιά, μην ψάξετε να βρείτε θέση 13κάτι στο αεροπλάνο, απλά ΔΕΝ υπάρχει!!! Οι δεισιδαιμονίες για άλλη μια φορά έχουν κάνει το θαύμα τους και ως δια μαγείας, οι θέσεις από τον αριθμό 12 πάνε κατευθείαν στο 14! Και για όλους εμάς δηλαδή, που γεννηθήκαμε στις 13 του μηνός και θεωρούμε το 13 ως καλό αριθμό, δεν έχει προκοπή; Ας το παρακάμψουμε και αυτό. Φτάνω που λέτε στην σειρά 12 και βλέπω 2 μεσήλικες, προφανώς ζευγάρι, να κάθονται δίπλα στην θέση μου. Στα ελάχιστα millisecond που έχω πριν αρχίσουν οι ακολουθούντες να δυσανασχετούν που σταμάτησα, κοιτάζω και κρίνω και εγώ με την σειρά μου ότι οι "γείτονές" μου μοιάζουν με Έλληνες. Ρωτάω και εγώ εύλογα, "Έλληνες;" και παίρνω θετική απάντηση. Χαρούμενος και εγώ που μετά από "τόσο" καιρό ξαναβρίσκω πατριώτες, τους εξηγώ ότι κάθομαι δίπλα στο παράθυρο, σηκώνεται η κυρία για να περάσω, ενώ ο κύριος μετατόπισε με το ζόρι το σώμα του προς τα πλάγια ώστε μετά βίας να μην τον ξενυχιάσω πατώντας τον, στριμώχνοντας το σώμα μου προς την ακριανή θέση.ΟΚ, μπήκα σκέφτομαι και κανείς δεν έπαθε ζημιά, όλα καλά. Όντας γνήσιος Ευρωπαίος (λέμε τώρα), φοράω και την ζώνη μου, την οποία συνηθίζω να μην την βγάζω μέχρι την τελική προσεδάφιση, για 2 λόγους. Πρώτον, έχω μάθει να μην με ενοχλεί και δεύτερον, με ενοχλεί περισσότερο αν μουν πουν να την βάλω, για οποιοδήποτε λόγο. Μετά από κανένα λεπτό, ακούγεται και εκείνο το μαγικό "μπινγκ" από τα ηχεία, συνοδευόμενο και από την οπτικές ενδείξεις πάνω από τα κεφάλια μας, υποδεικνύοντας ότι έφτασε η ώρα για να βάλουν όλοι τις ζώνες τους. Ακολουθεί και ο κλασσικός μεταλλικός ήχος "κλατς κλουτς" από όλη την καμπίνα, αποδεικνύοντας ότι ένας απλός ήχος και ένα λαμπάκι με ένα σύμβολο πάνω, είναι αρκετά για να συνεννοηθείς σε οποιαδήποτε γλώσσα.  Περνάει που λέτε κανά 15λεπτο μέχρι να αρχίσει να κινείται το αεροπλάνο στον αεροδιάδρομο, έτοιμο για την απογείωση. Και σε εκείνη την φάση ακριβώς παρατηρώ ότι ο μεσήλικας κύριος δίπλα μου δεν έχει βάλει την ζώνη του και έχει κλείσει και τα μάτια του για να κοιμηθεί. Θα του την "πουν" σκέφτομαι και βλέπω την αεροσυνοδό να πλησιάζει, ελέγχοντας τους επιβάτες. Πλησιάζει στην σειρά μας, βλέπει τον κύριο να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, τον σκουντάει και του λέει ευγενικά στα αγγλικά να βάλει την ζώνη του. Εκείνος ξυπνάει, καταλαβαίνει από τις κινήσεις της αεροσυνοδού και βάζει την ζώνη του. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή, μα τον Δαλάι Λάμα, έρχεται η επιφοίτηση στον γράφοντα και αντιλαμβάνεται ότι στην αντίληψη του Ελληνάρα, αυτό δεν είναι αποδεκτή συμπεριφορά. Ο Ελληνάρας ΞΕΡΕΙ πότε να βάλει την ζώνη του, αν γουστάρει. Και το να του κάνει παρατήρηση-επισήμανση μια οποιαδήποτε αεροσυνοδός, απλά δεν είναι αποδεκτό. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή, σκέφτομαι ότι ο σωστός Ελληνάρας θα είχε μία απάντηση  έτοιμη να την ξεστομίσει. Και πάνω που σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα, τα οποία φάνταζαν εντελώς σουρεαλιστικά, δεν περνάνε ούτε 3 δευτερόλεπτα, απομακρύνεται η αεροσυνοδός, ξαφνικά γυρνάει ο μεσήλικας προς την γυναίκα του και με απίστευτο στόμφο, ξεστομίζει το θεεϊκό "Αφού δεν ξεκινήσαμε ακόμα!!!" Γεια σου ρε Ελληνάρα σκέφτηκα, ευτυχώς δεν με απογοήτευσες! Είσαι τεράστιος τελικά, ζεις και μαζί σου ζει και όλη η κληρονομιά αυτού του Έθνους. Με λίγα λόγια, ο Ελληνάρας, ξέρει με κλειστά μάτια ότι όταν το αεροπλάνο φτάσει στην τελική ευθεία και δώσει πλήρη ώθηση στους κινητήρες, θα ξυπνήσει και θα δέσει την ζώνη του. Γιατί ΕΚΕΙΝΗ η στιγμή είναι η σωστή, τα υπόλοιπα είναι παπαριές μέντολες για τους βλάκες τους ξένους. Αυτός ΞΕΡΕΙ πια είναι η σωστή στιγμή, οι παγκόσμιοι κανονισμοί ασφαλείας δεν είναι γι' αυτόν γιατί αυτός έκρινε και ξέρει όλη την αλήθεια. Οι άλλοι είναι απλώς ζώα που ακολουθούν τους κανονισμούς, αυτός γνωρίζει και θα έκανε το σωστό αν τον άφηναν να το κάνει με τον τρόπο του, στην στιγμή που μόνο αυτός ξέρει. Για άλλη μια φορά, όλοι οι άλλοι είναι λάθος και αυτός είναι ο σωστός.  Και με μια ηλίθια γαλήνη στο πρόσωπό του, με την ιδέα ότι η καημένη η γυναίκα του κατάλαβε πόσο σωστός είναι και πόσο λάθος είναι όλοι οι υπόλοιποι, ξαναπέφτει για ύπνο. Άσε που ο καημένος είχε και εντερικές διαταραχές, κρίνοντας από τις ευωδιές που αναδύονταν κάθε 10 λεπτά από τα αριστερά μου...
Απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα. Καλως ήρθες στην Ελλάδα, καλώς ήρθες στην χώρα των Ελληνάρων. Η ζωή δεν είναι ποτέ βαρετή εδώ, όντως...