Η συνταγή της επιτυχίας.

Φίλε συμπολίτη-συναγωνιστή. Έχεις κοινωνικές ανησυχίες και θέλεις να τις βγάλεις προς τα έξω; Μιλάς αλλά κανείς δεν σε ακούει; Προσπαθείς να κάνεις γνωστά τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας αλλά κανείς δεν σου δίνει σημασία; Μην ανησυχείς φίλε μου και μην απελπίζεσαι. Πολλοί προσπάθησαν πριν από σένα αλλά λίγοι πραγματικοί ιδεαλιστές τα κατάφεραν και ευτυχώς είναι εδώ δίπλα σου για να σου δείξουν τον δρόμο. Ας μελετήσουμε όμως την πορεία ενός από αυτούς τους "εκλεκτούς", που με δύναμη ψυχής παρέμεινε σταθερός στις απόψεις και στον τρόπο ζωής του και κατάφερε να γίνει όσο γνωστός χρειαζόταν ώστε να  μπορεί να περάσει το κοινωνικοπολιτικό του μήνυμα στον βιοπαλαιστή της σύγχρονης κοινωνίας. Και το όνομα αυτού...

Νίκος Βουρλιώτης! Ναι κυρίες και κύριοι, μιλάμε για τον frontman των Goin' Through. Γεννημένος το 1970 σε μια φτωχογειτονιά μεταξύ Κορυδαλλού και Αγίας Βαρβάρας, μεγάλωσε με σκοπό να αφυπνίσει την ελληνική κοινωνία. Έκανε την εμφάνισή του (εμφανιζόμενος με μαλλιά και γυαλιά μυωπίας) μαζί με το συγκρότημά του στο τηλεοπτικό γυαλί με το video clip του "Γαρύφαλλε Γαρύφαλλε", μια συμπαθητικότατη διασκευή του τραγουδιού των  Πελόμα Μποκιού συνοδευόμενοι από τον αξέχαστο Βλάσση Μπονάτσο. Αν και το τραγούδι είχε μια σχετικά μεγάλη επιτυχία για την εποχή, το συγκρότημα συνέχισε στην αφάνεια, προσπαθώντας να παντρέψει στοιχεία πρώιμης ξένης rap και hip hop κουλτούρας με τα δεδομένα της ελληνικής μουσικής σκηνής, πάντρεμα αταίριαστο για την πλειοψηφία των μη υποψιασμένων μουσικών ακροατών της εποχής. Η ίδια κατάσταση συνεχίζεται για κάποια χρόνια μέχρι την στιγμή που αποφασίζει πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να πουλήσει λίγο μαύρο παραμύθι στο ελληνικό κοινό. Έτσι λοιπόν, στην κατάλληλη στιγμή εμφανίζεται απαλλαγμένος από τα μαλλιά και τα γυαλιά του, φορώντας περίεργα φαρδιά ρουχά, καπέλα και διάφορα μη χρηστικά αλλά άκρως εντυπωσιακά κρεμαστά και λοιπά χαϊμαλιά, αλλά κυρίως υιοθετώντας το πλέον γνωστό από την άλλη πλευρά του ατλαντικού, badass mothafucka attitude που σου λέει χωρίς να ακούγεται λέξη "μπορεί να έχω περίεργη αντίληψη για τον χώρο της μόδας αλλά μην τολμήσεις να μου πεις τίποτα γιατί θα σε κάνω να το μετανιώσεις"! Το όλο ψαγμένο look και attitude συνδυάζεται με κλεμμένα επαναλαμβανόμενα samples και τους αναγκαίους πονεμένους σοφιστικέ επαναστατικούς στίχους που κάνει το υπερμέγιστο αυτό συγκρότημα να δείχνει ότι έχει όντως κάτι διαφορετικό να πει. Και φυσικά, το μέγιστο αυτό παραμύθι δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς το τρίπτυχο επιτυχίας των αμερικάνων trend makers όσων αφορά τα video clips του χώρου. Γκόμενες, αλκοόλ και γρήγορα αμάξια. Ένα τρίπτυχο που υιοθέτησαν οι "πρωτοπόροι" Goin' Through και ο ιθύνων νους τους, ο ξακουστός πλέον με το πιασάρικο όνομα NiVo. Πως λέμε Νίνο, κάπως έτσι... Δεν έχει και μεγάλη διαφορά.

Ακολουθούν συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως Γιώργο Μαζωνάκη, Στέλλιο Ρόκκο, Δέσποινα Βανδή και άλλους παρατρεχάμενους, πάντα με attitude και πάντα με κάτι ανατρεπτικό να πουν. Μεγάλη στιγμή επιβεβαίωσης για τον καλλιτέχνη NiVo είναι η ψήφισή του το 2006 από το περιοδικό STATUS ως άντρα της χρονιάς!!! Είμαι σίγουρος ότι κανένας έλληνας άντρας μέχρι σήμερα δεν το έχει ξεπεράσει. Εγώ ακόμα προσπαθώ...

Και το αποκορύφωμα όλης αυτής της εξαίρετης και συστηματικής πορείας ήρθε το 2009. Το όνομα του επαναστάτη-καλλιτέχνη και του συγκροτήματός του γράφτηκε ακριβώς κάτω από το ιερό όνομα της εθνικής αοιδού Δέσποινας Βανδή! Ντουέτο θανάτου για να γουστάρουν όλοι οι πικραμένοι και τα γαρύφαλλα να φεύγουν με τις ντουζίνες. Αξιόπιστες πηγές με πληροφόρησαν πως ο Eminem, θέλοντας να αντιγράψει την τεράστια επιτυχία του σχήματος, έκανε πρόταση στην Madonna για κοινή περιοδεία! Αυτή είναι η αλήθεια μάγκες, μην κάνει κάτι ο έλληνας, θα πέσουν όλοι οι βάρβαροι να τον αντιγράψουν.  

Και το κερασάκι στην τούρτα αυτού του ανιδιοτελούς καλλιτέχνη και του συγκροτήματός του; Στην προσπάθειά του να ακουστεί ο λυτρωτικός του λόγος σε όλο και περισσότερους πολίτες αυτής της χώρας, που τα βαλάντιά τους δεν φτάνουν για να αγοράσουν CD, συμφώνησε με την διεθνούς φήμης ενημερωτική εφημερίδα Espresso για να διανέμουν τα CD του συγκροτήματος! 4 CDs λοιπόν των Goin' Trough με την Espresso, ένα κάθε Κυριακή και δώρο η τετραπλή θήκη! Δεν έχει πλέον κανένας δικαιολογία για την ηττοπάθεια και την ανοχή του, το ευαγγέλιο βρίσκεται κάθε Κυριακή αναρτημένο σε κάθε γωνιά της χώρας, σε συμβολική πάντα τιμή.

Τι μάθαμε λοιπόν σήμερα για τους αγώνες του αδέκαστου αυτού τροβαδούρου ποιητή και του συγκροτήματός του; Ότι θέλει πολύ αγώνα και επιμονή για να καταλήξεις δεύτερο όνομα σε σκυλάδικο και η μουσική σου δώρο σε κουτσομπολίστικη κωλοφυλλάδα :-)

NiVo rulez .......................

The mouse trap.

... και η ερώτηση για το €1.000.000 είναι:

Ποιο είναι το μοναδικό στοιχείο που έμεινε αναλλοίωτο στον χρόνο στην εξέλιξη του ποντικιού;

Και για να μην μπερδευτείτε, μιλάμε για ποντίκι υπολογιστών, ή αλλιώς το γνωστό μας σε όλους mouse. Μην βιαστείτε να απαντήσετε, η απάντηση μπορεί να φαίνεται εύκολη αλλά δεν είναι.

Όχι, δεν είναι το σχήμα τους. Ξεκίνησαν από ορθογώνιες άγαρμπες συσκευές και κατέληξαν ως διαστημικού σχεδιασμού εργονομικές συσκευές που αγκαλιάζουν το χέρι.

Όχι, δεν είναι το πλήθος των πλήκτων τους. Ξεκίνησαν με 2 πλήκτρα και κατέληξαν με 3 πλήκτρα και λίγο αργότερα με 2 πλήκτρα + scroll wheel. Ή ακόμα και στο μέχρι πρόσφατα "κόλλημα" της Apple, στο mouse με το μονό πλήκτρο.

Όχι, δεν είναι ο τρόπος μεταφοράς της κίνησης. Ξεκίνησαν με την κλασσική "μπίλια", προχώρησαν στα οπτικά ποντίκια και έχουμε φτάσει ήδη στα "ψαγμένα" laser ποντίκια.

Και ποια είναι λοιπόν η απάντηση που κερδίζει όλα τα λεφτά;;; Φυσικά, η επίπεδη κάτω επιφάνειά τους! Και γιατί επίπεδη, μετά από τόσες δεκαετίες εξέλιξης; Γιατί πολύ απλά, το mouse πρέπει να έχει επαφή με το περιβάλλον (μεταφράζεται ως γραφείο) για να καταλαβαίνει τις κινήσεις που του προστάζουμε. Και τι συμβαίνει όταν πιάνουμε ένα ποντίκι και καταλαβαίνουμε ότι δεν στέκεται σταθερό πάνω στο γραφείο αλλά σκαμπανεβάζει σαν να έχουμε τραπέζι ταβέρνας που χρειάζεται προσθήκη χαρτοπετσετών για να σταθεροποιηθεί; Πολύ απλά, το γυρίζουμε τ' ανάσκελα και ψάχνουμε το πρόβλημα. Στο 99,99999999999% των περιπτώσεων, θα ανακαλύψουμε πως έχει γεμίσει τόση μπίχλα στην κάτω του πλευρά που χρειάζεται καθάρισμα. Μην τρομάζετε όμως. Ούτε το να γυρίσετε το ποντίκι ανάποδα προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα στην συσκευή, ούτε το να χρησιμοποιήσετε το νύχι σας για να το καθαρίσετε από την μπίχλα θα σας προκαλέσει αρρώστιες ή άλλες λοιπές δυσλειτουργίες στον οργανισμό σας!

Θεωρώ απίστευτο το γεγονός να μπορεί κάποιος να καταφέρει να καθαρίσει ένα ολόκληρο σπίτι γεμάτο σκόνη, αλλά δεν μπορεί να καταφέρει να καθαρίσει ένα ποντίκι το οποίο του βγάζει την πίστη και συμβιώνει μαζί του, τουλάχιστον για το 1/3 της ημέρας του!

Γι' αυτό λοιπόν, πριν απευθυνθείτε στον τεχνικό Η/Υ ή ψάξετε το manual του δύσμοιρου αλλά πάντα αφοσιωμένου mouse, ακολουθείστε τις παρακάτω οδηγίες.

Γυρίστε, ελέγξτε, καθαρίστε. Επαναλάβετε μετά από μένα:

Γυρίστε, ελέγξτε, καθαρίστε.

Γυρίστε, ελέγξτε, καθαρίστε.

Έλεος πια, την δική σας πίστη βγάζει, όχι την δική μου. Εγώ πρέπει να το καθαρίζω;;;

Συγκομιδή εμπειριών (ή αλλιώς, άλλη μια πτυχή της ανθρώπινης βλακείας!)

Μία εμπειρία που δεν είχα βιώσει ποτέ μέχρι τώρα, ήταν το να μείνω από βενζίνη με το αμάξι μου. Είχα ακούσει από φίλους μου που είχαν μείνει και πάντα αναρωτιόμουν "μα πως είναι δυνατόν". Και επέμενα σ' αυτήν την απορία μου, γιατί πάντα ήμουν αυτός που έβαζε τελευταίος βενζίνη, χωρίς ποτέ να αγχώνομαι. Και για να σας δώσω να καταλάβετε, άναβε το λαμπάκι της βενζίνης, ο δείκτης έπρεπε να φτάσει στο τέρμα, να προχωρήσει και άλλο ένα εκατοστό πιο κάτω και μετά γέμιζα το ντεπόζιτο. Και θα αναρωτηθείτε προφανώς γιατί. Σαφή απάντηση δεν υπάρχει, η πιο εύκολη απάντηση που μπορούσα να δώσω είναι πως έχω δεκάδες άλλα πιο σοβαρά θέματα για να αγχώνομαι, το να μείνω από βενζίνη μέσα σε μια πόλη ήταν το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουνα. Λύση θα βρεθεί σχετικά εύκολα, ποδαράκια έχω δόξα τον Δαλάι Λάμα, θα περπατήσω λίγο και θα βρω ένα ανοιχτό βενζινάδικο. Το μόνο άγχος είναι όταν βρίσκεσαι σε άγνωστο μέρος και κοντεύεις να μείνεις από βενζίνη. Και η αλήθεια είναι ότι μου έχει τύχει να βρίσκομαι στην μέση του πουθενά, χιλιόμετρα από τον πολιτισμό, χαμένος και  μόνος μέσα στην Τουρκία, βράδυ και να οδηγώ με αναμμένο λαμπάκι για αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα και κυριολεκτικά να βρίσκω ανοιχτό βενζινάδικο την τελευταία στιγμή πριν αρχίσω τις προσευχές στον τοπικό Θεό :-) Μετά από αυτήν την εμπειρία, πραγματικά το να μείνω από βενζίνη μέσα στην πόλη μου φάνταζε εντελώς αστείο.Να προσθέσω επίσης πως, όντας φανατικός οπαδός του αυτοκινήτου και της ελευθερίας που σου δίνει, πάντα είχα την απορία τι ενδείξεις σου δίνει το αμάξι λίγο πριν μείνει. Σβήνει απότομα; Ρετάρει; Κάνει γκούχου γκούχου; Ακούγεται μια φωνή να λέει "ξύπνα βλάκα, εγώ πεθαίνω και συ αγνοείς το λαμπάκι που είναι έτοιμο να καεί στο ταμπλό";;; Ε λοιπόν, μετά από 13 χρόνια οδήγησης, η συγκυρία, η ανθρώπινη βλακεία και λίγο η ξεροκεφαλιά του αγαπημένου μου αυτοκινήτου (συγνώμη Dennis!), οδήγησαν στο να μου λυθούν όλες αυτές οι απορίες.
Επιστρέφω που λέτε από το σπίτι της κοπέλας μου, προς το σπίτι μου. 3 λεπτά δρόμος είναι και ξέρω ότι ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΕΠΕΙ να βάλω βενζίνη. Περνάω μπροστά από το βενζινάδικο της γειτονιάς μου και είναι κλειστό. Εντάξει σκέφτομαι, θα παρκάρω και θα βάλω βενζίνη αύριο πρωί πρωί πριν την δουλειά. Έλα όμως που το να παρκάρεις στην γειτονιά μου είναι ένας μικρός άθλος! Μετά από 5 λεπτά ψαξίματος νιώθω ότι το αυτοκίνητο δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις εντολές του αφέντη του. Στην αρχή σκέφτομαι "έχει πλάκα να θέλει service πάλι, πριν 3 μήνες του έκανα" και μετά μου έρχεται ξαφνικά. ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΒΕΝΖΙΝΗ!!! Στρίβω στην κατηφόρα και κινούμαι προς το 2ο βενζινάδικο-κλέφτη στην γειτονιά μου το οποίο το βλέπω πάντα ανοιχτό. 100 μέτρα μακρυά είναι σκέφτομαι και το μισό είναι κατηφόρα. Το έχω χαλαρά! Βάζω και νεκρά και το αφήνω να τσουλήσει. Και μόλις φτάνω στην δεξιά στροφή πριν την τελική ευθεία των 50 μέτρων, βλέπω τις στροφές να φτάνουν στο 0 και το ταμπλό να ανάβει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο! ΦΤΟΥ αναφωνώ και προσπαθώ να στρίψω. Και επειδή φυσικά έχει ήδη σβήσει ο κινητήρας, μας άφησαν χρόνους τα υδραυλικά, δηλαδή υδραυλικό τιμόνι και φρένα. Οπότε καταλήγω να στρίβω όπως ένας νταλικέρης, βάζοντας όλη την δύναμη των χεριών μου και να πατάω φρένο σχεδόν με τα 2 μου πόδια. Τελικά σταματάει το αυτοκίνητο, γελάω, βρίζω τον εαυτό μου, ξαναγελάω, σπρώχνω το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, βάζω alarm, βάζω ένα χαρτάκι με το κινητό μου για τον άνθρωπο που κλείνω και παίρνω τον δρόμο για το βενζινάδικο. Για καλή μου τύχη είναι όντως είναι ανοιχτό, αγοράζω 5 λίτρα βενζίνης, μου δανείζει το μπιτόνι (πάλι καλά γιατί από φίλους ξέρω ότι μερικοί στο πουλάνε τσαμπουκά!), γυρίζω, βάζω βενζίνη, παίρνει μπρος με την μία (γεια σου ρε αθάνατε Dennis, δεν μου κράτησε κακία!) και επιστρέφω στο βενζινάδικο για να φουλάρω.
Και επειδή, ουδέν κακόν αμιγές καλού, ήρθε η ώρα να σας αναφέρω τα στοιχεία-κλειδιά που θα σας δώσει το αυτοκίνητο πριν μείνει από έλλειψη τροφής.
1. Αναμμένο λαμπάκι βενζίνης για πολλά πολλά ΠΟΛΛΑ χιλιόμετρα!
2. Έχοντας παρατηρήσει την θέση του δείκτη στάθμης βενζίνης (είναι ήδη στο 0), αντιλαμβάνεστε ότι και μετά από 60 έξτρα χιλιόμετρα, δεν έχει κουνηθεί καθόλου! Μην σκεφτείτε "μπράβο το άτιμο, δεν έκαψε τίποτα", το πιο πιθανό είναι πως έχει κολλήσει (αυτό έγινε και στην περίπτωσή μου).
3. Αν παρακολουθείτε τα χιλιόμετρα από την στιγμή που φουλάρατε, 550 χιλιόμετρα για αμάξι 13 ετών με 35 λίτρα ντεπόζιτο και χρήση μέσα στην πόλη, ΔΕΝ είναι λογική τιμή. Είναι οριακή μέχρι βλακείας!  Απλά μαθηματικά :-)
4. Όταν περάσει από το μυαλό σας η σκέψη "ρε, έχω βενζίνη;" και αρχίζει το αμάξι να ρετάρει, να πατάτε το γκάζι και να ανταποκρίνεται καθυστερημένα, να ζορίζεται και γενικώς να σας δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, τότε έχετε με το ζόρι 1 λεπτό μέχρι να μείνει. Σκεφτείτε σε κλάσματα δευτερολέπτου που βρίσκεται το κοντινότερο βενζινάδικο, κατευθυνθείτε προς τα κει και να είστε έτοιμοι να σταματήσετε σε κάποιο σημείο του δρόμου χρησιμοποιώντας όλη την δύναμη των χεριών και των ποδιών σας.
Έπειτα, τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Το παίρνετε απόφαση (δεν χάλασε κι ο κόσμος βρε αδερφέ), το διασκεδάζετε όσο είναι δυνατόν, παίρνετε τα ποδαράκια σας και ξεκινάτε.
Κι αν αναρωτιέστε τώρα, πότε θα γεμίζω από δω και πέρα το ντεπόζιτο... Ε τότε θα σας απαντήσω, μάλλον όταν φτάνει στο 0, δεν θα περιμένω να φτάσει 1 εκατοστό πιο κάτω.
Ανθρώπινη βλακεία θα πείτε; Μάλλον θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά δεν παύει να είναι και μια ακόμα μικρή εμπειρία σ' αυτό που λέμε ζωή. Και στην τελική, αυτές οι μικρές ανθρώπινες βλακείες δεν είναι που συζητάμε στην ταβέρνα ή στο σπίτι με τους καλούς μας φίλους και περνάει όμορφα η ώρα;

Ο καραγκιόζης του μήνα, Νο1.

 Εγκαινιάζουμε σήμερα την καινούρια στήλη μας "ο καραγκιόζης του μήνα" σε μικρά αυτοτελή επεισόδια. Και τι θα περιλαμβάνει αυτή η στήλη; Όλα αυτά που βλέπουμε ξαφνικά στον δρόμο και μας κάνουν να αναφωνούμε "ω Θεέ μου, τι σκεφτόταν όταν το έκανε αυτό". Όλες εκείνες τις μικρές εκρήξεις έμπνευσης που έχουμε σαν αυτόβουλα και νοήμονα όντα αυτού του πλανήτη. Τις οποίες φυσικά δεν μας αρκεί να τις κρατήσουμε για τον εαυτό μας, αλλά θέλουμε να τις μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας, δείχνοντάς τις με υπερηφάνεια ;)
Ευτυχώς, αυτές οι εκρήξεις έμπνευσης πληθαίνουν μέρα με την μέρα από κάποιους προικισμένους ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν την εφευρετικότητά τους με όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, οι ευκαιρίες αποθανάτισής τους είναι συνήθως ελάχιστες και διαρκούν μερικά δευτερόλεπτα. Ιδίως αν αυτές οι ευκαιρίες εμφανίζονται μπροστά σου καθώς οδηγείς εν ώρα εργασίας και καταλήγεις ψάχνοντας  το κινητό σου με την κάμερα των 37 megapixels για να αποθανατίσεις το οπτικό μεγαλούργημα. Αυτή είναι συνήθως η κατάσταση στην περίπτωση του υπογράφοντος, ευτυχώς όμως κάποιες φορές η προσπάθεια στέφεται με επιτυχία με αποτέλεσμα να μπορέσουμε όλοι μαζί να χαρούμε την καλλιτεχνική έμπνευση του συμπολίτη μας! Βουρ λοιπόν για το πρώτο μαργαριτάρι...

Όπως είναι γνωστό σε όλους τους άντρες που σέβονται τον εαυτό τους και επιζητούν τον σεβασμό των υπολοίπων, "είσαι ό,τι οδηγείς". Βέβαια, επειδή είναι επίσης γνωστό ότι δεν μπορούμε όλοι μα έχουμε στην κατοχή μας μια καινούρια BMW M3 cabrio, έχει θεσπιστεί ένας άγραφος κανόνας ο οποίος λέει ότι δεν είναι ντροπή να οδηγούμε παλιό αυτοκίνητο, αρκεί να τηρούνται 2 απλές προϋποθέσεις. 1ον να δείχνει γρήγορο και 2ον να έχει πάνω του κάτι ρε παιδί μου, κάτι που θα το διαφοροποιεί από τον υπόλοιπο όχλο, κάτι που θα προσθέτει στο image του αυτοκινήτου και επομένως και του ιδιοκτήτη. Και στην σημερινή "περίπτωση", ικανοποιούνται στο έπακρο και οι 2 αυτοί άγραφοι κανόνες:

Με μία πρώτη παρατήρηση βλέπουμε ότι αν και παλιό το όχημα, έχει αεροτομή, άρα δείχνει γρήγορο. Γιατί, για να πούμε και την πάσα αλήθεια, που πας ρε Καραμήτρο χωρίς αεροτομή; Ε; Επίσης με μια πιο προσεκτική ματιά θα δούμε ότι η αεροτομή δεν είναι καμιά τυχαία του εμπορίου που μπορεί να βρει και η γιαγιά μου στο Carrefour, αλλά μία "one-off" "handmade" συλλεκτική αεροτομή (ελληνιστί spoiler) αλουμινίου, ασορτί στο χρώμα του αμαξώματος! Αυτό είναι και το βασικό συστατικό που προσθέτει στο image του οχήματος. Αν και χειροποίητη, δώστε προσοχή στο λύγισμα της λαμαρίνας στις άκρες, το πόσο τέλεια δένει και σε καμία περίπτωση το άπειρο μάτι του κάθε τυχάρπαστου δεν θα καταλάβει το μέγεθος της δουλειάς. Η συνένωση της αεροτομής με το υπόλοιπο αμάξωμα δεν έγινε τυχαία με κάποιες βίδες αγνώστου αντοχής και αποτελεσματικότητας, αλλά με πριτσίνια (!) τα οποία φυσικά θα βελτιώσουν στην συνολική ακαμψία της όλης κατασκευής. Το πως κατάφεραν να μπουν τα πριτσίνια σε εκείνα τα σημεία με την λαμαρίνα από πάνω να εμποδίζει, μόνο ο καλλιτέχνης και ο Uri Geller μπορούν να απαντήσουν. Επίσης, στοιχείο που ενισχύει το image είναι και το σηματάκι της Opel το οποίο έχει βιδωθεί με 1 μόνο βίδα και κουνιέται πέρα δώθε σε κάθε στροφή, υπενθυμίζοντας σ' αυτούς που ακολουθούν τι αυτοκίνητο προπορεύεται! Ας πάμε όμως και στην 2η φωτογραφία να απολαύσουμε στο σύνολό της την "μόντα".

Σε αυτήν την φωτογραφία μπορούμε να παρατηρήσουμε και την ολοκλήρωση αυτής της καταπληκτικής και κυρίως χρηστικής μετατροπής. Την μετατόπιση της πινακίδας στον προφυλακτήρα και την κάλυψη του κενού που άφησε με ένα υπέροχο μεγάλο κομμάτι λαμαρίνας! Γιατί όπως είναι γνωστό, δεν αρκεί μόνο μια αεροτομή στο πίσω μέρος, πρέπει να μετακινήσεις και την πινακίδα για να δείχνει πιο όμορφο. Κερασάκι στην τούρτα, το λαμπάκι που φώτιζε παλιά την πινακίδα και έχει μείνει στην θέση του. Τώρα πια ο οδηγός μπορεί να κολλήσει ένα κασκόλ της ομάδας του στην παλιά θέση της πινακίδας και να αισθάνεται υπερήφανος το βράδυ καθώς γυρνάει από το γήπεδο, με το όνομα της ομάδας του να ξεχωρίζει στο σκοτάδι!
Συνοψίζοντας, το αποτέλεσμα της παραπάνω μετατροπής είναι πλήρως επιτυχημένο για 2 λόγους. Πρώτον, με λίγα λεφτά κατάφερε ο ιδιοκτήτης να δώσει το image και την αίγλη που έλειπε από το παλιό του αμάξι. Και δεύτερον, ο συνδυασμός αεροτομής και βελτιστοποίηση αεροδυναμικής με την χρήση του λαμαρινένιου πάνελ, σίγουρα θα του προσφέρουν την αυξημένη άντωση και το κράτημα πάνω από τα 250 χλμ/ώρα, εκεί δηλαδή που τα χρειάζεται πραγματικά.
Αυτά, για να τα βλέπουν κάποιοι ανίδεοι εκεί έξω που πάνε και τα σκάνε στους οίκους βελτιώσεως με αμφιβόλου ποιότητος και αισθητικής αποτελέσματα. Μπράβο αγόρι μου, άντε και με αυτοκολλητάκι "Turbo"!!!

Αφορμή για το πρώτο μπλονγκ.

Η αλήθεια είναι ότι αφορμή για το πρώτο μπλονγκ είναι αρκετές ρετσίνες σε λαδοκολλοταβέρνα  στο west side της πόλης του έρωτα (Θεσσαλονίκη εννούμε, είμαστε όλοι ερωτευμένοι εδώ αν αναρωτιέστε!)  και μερικές μπύρες έπειτα. Πάω που λέτε να αγοράσω 2-3 μπύρες (αχρείαστες να είναι, και καλά) από το τοπικό υποκατάστημα υπεραλυσίδας franchising 24/7, και είναι μπροστά μου ένας κλασσικός 40άρης, ο οποίος έχει αγοράσει 27000 γιαούρτια σε διάφορες γεύσεις και λιπαρά και ένα λίτρο ελαιόλαδο Άλτις! Η μάρκα δεν παίζει ρόλο στην μικρή μας ιστορία, αλλά η παρακάτω απορία....
Ποια ασυγκράτητη ανάγκη τον ανάγκασε να αγοράσει 1 λίτρο ελαιόλαδο, 1 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, Παρασκευή βράδυ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Μήπως έχει πατάτες τηγανητές ή κολοκυθάκια για πρωινό το Σάββατο και του στέρεψε το λάδι;;; Σε ερώτηση-απορία μου προς τον υπάλληλο του καταστήματος (κορυφαίο παλικάρι παρεπιπτόντως), ακόμα και αυτός αναρωτήθηκε γιατί αγοράζει σε αυτές τις τιμές από το συγκεκριμένο κατάστημα, ενώ μπορεί να πάει την επόμενη μέρα σε οποιοδήποτε super market και να το πάρει αρκετά φθηνότερα.
Άβυσσος  η ψυχή του ανθρώπου. Ή μήπως της συζύγου;;;

Editorial

Γεια χαράδρα σε όλους!
Αυτό είναι το πρώτο μπλόνγκ (sic) του Γκρίνια ΕΠΕ. Και γιατί Γκρίνια ΕΠΕ θα αναρωτηθείτε. Γιατί όπως υπονοεί και ο τίτλος, αποτελείται από 2 πράγματα. Πρώτ΄ απ΄ όλα ΓΚΡΙΝΙΑ και δεύτερον, αποτελεί ένα Εγχείρημα Περιορισμένης Ευθύνης! Και τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, είναι ακόμα ένα μέρος στο οποίο μπορούμε να γκρινιάζουμε και να σχολιάζουμε για οποιαδήποτε ανοησία συναντάμε καθημερινά μπροστά μας και κυρίως χωρίς να έχουμε αποκλειστική ευθύνη για αυτά που λέμε! Και για να εξηγηθώ καλύτερα, Περιορισμένης Ευθύνης δεν εννοώ να προσβάλουμε καταστάσεις και συμπολίτες μας χωρίς να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, εννοώ να σχολιάζουμε καταστάσεις και πρόσωπα, πάντα με χιουμοριστικό τρόπο και ανοιχτοί σε οποιαδήποτε κριτική και αντίλογο. Αυτό το μπλόνγκ δεν έχει σκοπό να φέρει την επανάσταση, ούτε να αφυπνίσει τον κόσμο. Σκοπός του είναι να διασκεδάσει όλους εκείνους τους πικραμένους εκεί έξω (είμαι και 'γω σ' αυτούς), που αντιδρούν σε κάποια πράγματα που βλέπουν και θέλουν να το συζητήσουν με άλλους, εκτός των φίλων τους και της  "σχέσης" τους. Σ΄ αυτούς που δεν πάνε στο γήπεδο για να βρίσουν την μάνα του κολλητού τους που κάθεται στην απέναντι κερκίδα (αλλά επιλέγουν να μην τον βλέπουν) και να ξεδώσουν μ' αυτόν τον τρόπο. Σ' αυτούς που έχουν ΚΑΤΙ να πουν, ασχέτως άμα είναι τελικά σωστό ή λάθος. Ο καθένας μας έχει κρίση και μπορεί να κρίνει. Στόχος μας είναι είναι να σατιρίσουμε και όχι να κατακρίνουμε. Πάντα με χιουμοριστικό τρόπο.
Γιατί ακόμα ένα μπλόνγκ θα αναρωτηθείτε. Η μόνη λογική απάντηση που μπορώ να βρω, είναι γιατί είμαστε όλοι ΨΩΝΑΡΕΣ! Ναι είμαστε, μην το αρνιέστε. Δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούμε. Είναι στην φύση του ανθρώπου να προσπαθεί να ξεπεράσει τον συνάνθρωπό του, άρα να προοδεύσει και να αναδειχτεί. Αν δεν ίσχυε αυτός ο βασικός κανόνας της φύσης, ακόμα θα σκαρφαλώναμε στα δέντρα για να τραφούμε από τους καρπούς τους, μετά προσπάθεια αναπαραγωγής και μετά ύπνος! End of the story. Άρα δεν υπάρχει λόγος να αισθανόμαστε τύψεις για την φύση μας. Όλοι αναζητούμε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μας αναλογούν, με την διαφορά ότι είναι λίγοι αυτοί που είναι διατεθειμένοι να το παραδεχτούν. Όσοι έχουν λογαριασμό στο facebook, ας σηκώσουν το χέρι ψηλά. Και γιατί τον δημιουργήσατε; Γιατί θέλετε να βρείτε τον χαμένο συμμαθητή σας που μέχρι τώρα τον είχατε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει η μελάνη; Όχι φυσικά. Γιατί είστε ΨΩΝΑΡΕΣ όπως και γω :) Όσο πιο γρήγορα λοιπόν το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, τόσο το καλύτερο.
Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά και απολαύστε το υπόλοιπο ταξίδι. Μην ψάχνετε να βρείτε λογική, δεν είναι υποχρεωτικό να υπάρχει :)
Καλή ανάγνωση...