Συγκομιδή εμπειριών (ή αλλιώς, άλλη μια πτυχή της ανθρώπινης βλακείας!)

Μία εμπειρία που δεν είχα βιώσει ποτέ μέχρι τώρα, ήταν το να μείνω από βενζίνη με το αμάξι μου. Είχα ακούσει από φίλους μου που είχαν μείνει και πάντα αναρωτιόμουν "μα πως είναι δυνατόν". Και επέμενα σ' αυτήν την απορία μου, γιατί πάντα ήμουν αυτός που έβαζε τελευταίος βενζίνη, χωρίς ποτέ να αγχώνομαι. Και για να σας δώσω να καταλάβετε, άναβε το λαμπάκι της βενζίνης, ο δείκτης έπρεπε να φτάσει στο τέρμα, να προχωρήσει και άλλο ένα εκατοστό πιο κάτω και μετά γέμιζα το ντεπόζιτο. Και θα αναρωτηθείτε προφανώς γιατί. Σαφή απάντηση δεν υπάρχει, η πιο εύκολη απάντηση που μπορούσα να δώσω είναι πως έχω δεκάδες άλλα πιο σοβαρά θέματα για να αγχώνομαι, το να μείνω από βενζίνη μέσα σε μια πόλη ήταν το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουνα. Λύση θα βρεθεί σχετικά εύκολα, ποδαράκια έχω δόξα τον Δαλάι Λάμα, θα περπατήσω λίγο και θα βρω ένα ανοιχτό βενζινάδικο. Το μόνο άγχος είναι όταν βρίσκεσαι σε άγνωστο μέρος και κοντεύεις να μείνεις από βενζίνη. Και η αλήθεια είναι ότι μου έχει τύχει να βρίσκομαι στην μέση του πουθενά, χιλιόμετρα από τον πολιτισμό, χαμένος και  μόνος μέσα στην Τουρκία, βράδυ και να οδηγώ με αναμμένο λαμπάκι για αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα και κυριολεκτικά να βρίσκω ανοιχτό βενζινάδικο την τελευταία στιγμή πριν αρχίσω τις προσευχές στον τοπικό Θεό :-) Μετά από αυτήν την εμπειρία, πραγματικά το να μείνω από βενζίνη μέσα στην πόλη μου φάνταζε εντελώς αστείο.Να προσθέσω επίσης πως, όντας φανατικός οπαδός του αυτοκινήτου και της ελευθερίας που σου δίνει, πάντα είχα την απορία τι ενδείξεις σου δίνει το αμάξι λίγο πριν μείνει. Σβήνει απότομα; Ρετάρει; Κάνει γκούχου γκούχου; Ακούγεται μια φωνή να λέει "ξύπνα βλάκα, εγώ πεθαίνω και συ αγνοείς το λαμπάκι που είναι έτοιμο να καεί στο ταμπλό";;; Ε λοιπόν, μετά από 13 χρόνια οδήγησης, η συγκυρία, η ανθρώπινη βλακεία και λίγο η ξεροκεφαλιά του αγαπημένου μου αυτοκινήτου (συγνώμη Dennis!), οδήγησαν στο να μου λυθούν όλες αυτές οι απορίες.
Επιστρέφω που λέτε από το σπίτι της κοπέλας μου, προς το σπίτι μου. 3 λεπτά δρόμος είναι και ξέρω ότι ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΕΠΕΙ να βάλω βενζίνη. Περνάω μπροστά από το βενζινάδικο της γειτονιάς μου και είναι κλειστό. Εντάξει σκέφτομαι, θα παρκάρω και θα βάλω βενζίνη αύριο πρωί πρωί πριν την δουλειά. Έλα όμως που το να παρκάρεις στην γειτονιά μου είναι ένας μικρός άθλος! Μετά από 5 λεπτά ψαξίματος νιώθω ότι το αυτοκίνητο δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις εντολές του αφέντη του. Στην αρχή σκέφτομαι "έχει πλάκα να θέλει service πάλι, πριν 3 μήνες του έκανα" και μετά μου έρχεται ξαφνικά. ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΒΕΝΖΙΝΗ!!! Στρίβω στην κατηφόρα και κινούμαι προς το 2ο βενζινάδικο-κλέφτη στην γειτονιά μου το οποίο το βλέπω πάντα ανοιχτό. 100 μέτρα μακρυά είναι σκέφτομαι και το μισό είναι κατηφόρα. Το έχω χαλαρά! Βάζω και νεκρά και το αφήνω να τσουλήσει. Και μόλις φτάνω στην δεξιά στροφή πριν την τελική ευθεία των 50 μέτρων, βλέπω τις στροφές να φτάνουν στο 0 και το ταμπλό να ανάβει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο! ΦΤΟΥ αναφωνώ και προσπαθώ να στρίψω. Και επειδή φυσικά έχει ήδη σβήσει ο κινητήρας, μας άφησαν χρόνους τα υδραυλικά, δηλαδή υδραυλικό τιμόνι και φρένα. Οπότε καταλήγω να στρίβω όπως ένας νταλικέρης, βάζοντας όλη την δύναμη των χεριών μου και να πατάω φρένο σχεδόν με τα 2 μου πόδια. Τελικά σταματάει το αυτοκίνητο, γελάω, βρίζω τον εαυτό μου, ξαναγελάω, σπρώχνω το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, βάζω alarm, βάζω ένα χαρτάκι με το κινητό μου για τον άνθρωπο που κλείνω και παίρνω τον δρόμο για το βενζινάδικο. Για καλή μου τύχη είναι όντως είναι ανοιχτό, αγοράζω 5 λίτρα βενζίνης, μου δανείζει το μπιτόνι (πάλι καλά γιατί από φίλους ξέρω ότι μερικοί στο πουλάνε τσαμπουκά!), γυρίζω, βάζω βενζίνη, παίρνει μπρος με την μία (γεια σου ρε αθάνατε Dennis, δεν μου κράτησε κακία!) και επιστρέφω στο βενζινάδικο για να φουλάρω.
Και επειδή, ουδέν κακόν αμιγές καλού, ήρθε η ώρα να σας αναφέρω τα στοιχεία-κλειδιά που θα σας δώσει το αυτοκίνητο πριν μείνει από έλλειψη τροφής.
1. Αναμμένο λαμπάκι βενζίνης για πολλά πολλά ΠΟΛΛΑ χιλιόμετρα!
2. Έχοντας παρατηρήσει την θέση του δείκτη στάθμης βενζίνης (είναι ήδη στο 0), αντιλαμβάνεστε ότι και μετά από 60 έξτρα χιλιόμετρα, δεν έχει κουνηθεί καθόλου! Μην σκεφτείτε "μπράβο το άτιμο, δεν έκαψε τίποτα", το πιο πιθανό είναι πως έχει κολλήσει (αυτό έγινε και στην περίπτωσή μου).
3. Αν παρακολουθείτε τα χιλιόμετρα από την στιγμή που φουλάρατε, 550 χιλιόμετρα για αμάξι 13 ετών με 35 λίτρα ντεπόζιτο και χρήση μέσα στην πόλη, ΔΕΝ είναι λογική τιμή. Είναι οριακή μέχρι βλακείας!  Απλά μαθηματικά :-)
4. Όταν περάσει από το μυαλό σας η σκέψη "ρε, έχω βενζίνη;" και αρχίζει το αμάξι να ρετάρει, να πατάτε το γκάζι και να ανταποκρίνεται καθυστερημένα, να ζορίζεται και γενικώς να σας δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, τότε έχετε με το ζόρι 1 λεπτό μέχρι να μείνει. Σκεφτείτε σε κλάσματα δευτερολέπτου που βρίσκεται το κοντινότερο βενζινάδικο, κατευθυνθείτε προς τα κει και να είστε έτοιμοι να σταματήσετε σε κάποιο σημείο του δρόμου χρησιμοποιώντας όλη την δύναμη των χεριών και των ποδιών σας.
Έπειτα, τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Το παίρνετε απόφαση (δεν χάλασε κι ο κόσμος βρε αδερφέ), το διασκεδάζετε όσο είναι δυνατόν, παίρνετε τα ποδαράκια σας και ξεκινάτε.
Κι αν αναρωτιέστε τώρα, πότε θα γεμίζω από δω και πέρα το ντεπόζιτο... Ε τότε θα σας απαντήσω, μάλλον όταν φτάνει στο 0, δεν θα περιμένω να φτάσει 1 εκατοστό πιο κάτω.
Ανθρώπινη βλακεία θα πείτε; Μάλλον θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά δεν παύει να είναι και μια ακόμα μικρή εμπειρία σ' αυτό που λέμε ζωή. Και στην τελική, αυτές οι μικρές ανθρώπινες βλακείες δεν είναι που συζητάμε στην ταβέρνα ή στο σπίτι με τους καλούς μας φίλους και περνάει όμορφα η ώρα;